تمرینی خوب برای گسترش دایرۀ واژگان…

12 مرداد 1400

یکی از تمرین‌های خوب نویسندگی تمرین «کلمه برداری» است.

این تمرین به این صورت است که در طول روز باید کلمات جدیدی که کمتر به گوشمان خورده و یا کمتر در نوشته‌هایمان بکار می‌بریم را یادداشت کنیم. بعد با آن کلمات جمله بسازیم تا به دایرۀ واژگان فعال ذهن ما بدل شوند.

من هم امروز سعی کردم با کلمات جدیدی که یاد گرفتم؛ جملاتی بسازم. که حاصلش متن زیر شد.

شخصیتی غمگین و سرخورده از میان واژگان جدیدی که یاد گرفتم سر برآورد.

کلمات جدید امروز من:

1- کیاوبیا

2- کنجله: درهم‌فرورفته و پیچیده شده

3- داغمه بستن: خشک و سیاه شدن پوست(چنانکه لب) از حرارت درونی چون تب و یا از حرارت بیرونی چون آتش

4- امشی: محلول حشره‌کش

5- پتی: تهی، خالی، برهنه، لخت

6- آس و پاس

7- فضاحت‌بار: شرم‌آور، ننگ‌آور

انکار نمی‌کنم که در روزهایی که کیاوبیایی داشتم و هر چه می‌خواستم بلافاصله برایم محیا بود؛ اصلاً فکر روزی را نمی‌کردم که این‌گونه مفلوک و بی‌بنیه گوشۀ خیابان کنجله کنم و پوستم از بس زیر نور مستقیم خورشید قرار بگیرد که داغمه ببندد و گاهی هم آدم‌های لندهور شکم‌سیری پیدا شوند و فحش‌های رکیکی به من بدهند و مرا از خود برانند. آخر می‌دانید کار من گدایی است. خانه‌ام حالا گوشۀ خیابان است. مثل مگس امشی خورده صبح تا شب دور خودم پیچ‌وتاب می‌خورم و دستم را جلوی هر کس و ناکسی دراز می‌کنم. سی سال دارم و چیزی نمی‌کشد که با این لباس‌های کهنه و پاهای پتی دچار انواع و اقسام مرض‌ها شوم و به آن دیار بشتابم. شاید آنجا این‌قدر آس و پاس نباشم. ولی خودمانیم چند سال پیش اصلاً فکرش را هم نمی‌کردم به این روز بیافتم. زندگی هزار کوچه و پس‌کوچه دارد. اینکه راهت را گم نکنی جنم می‌خواهد که من نداشتم. به‌محض اینکه به شهرت رسیدم. دورم پر شد از آدم‌هایی فرومایه که اگر الآن ببینمشان آن‌قدر می‌زنمشان که رَبُّ و رُبّشان دربیاید. آن‌ها در بدترین شرایط مرا قال گذاشتند. گاهی در حد فضاحت باری مست می‌شدم و آن‌ها نه‌تنها جلوی مرا نمی‌گرفتند بلکه همچون مگس‌هایی دور شیرینی پول‌های من جمع شده بودند و از فرصت استفاده کرده، هر چه می‌توانستند از من کش می‌رفتند. بله من باختم. در زندگی شطرنج‌باز خوبی نبودم و مهره‌هایم را در جای درست نچیدم.

کاش مسابقۀ دیگری هم در کار باشد. که اگر باشد این بار مهره‌هایم را جور دیگری خواهم چید.